Δευτέρα 12 Νοεμβρίου 2012

Σ' αγαπώ

Πόσες φορές θα σου πω παραμύθι γλυκό;
Πόσες φορές θα σου ψιθυρίσω γι' αυτόν τον κόσμο τον μακρινό;

Πόσα σ' αγαπώ;

Γραμμένα με κλωστές στου ονείρου τα σύννεφα, στον ουρανό πάνω απ' τη γέφυρα..

Πόσες φορές περπατώντας να σου ψιθυρίσω "σ'αγαπώ" κι έπειτα στην αύρα τη γλυκιά σου να αφεθώ;
Πόσες;

Πόσα μπλεγμένα ματωμένα "αφαιρώ" να γίνουνε δικά σου; Αφού ήταν δικά μου..

Πρωινά δροσερά και όμορφα στην αγκαλιά σου, καθώς ο ίσκιος σου με αγκαλιάζει, με χαϊδεύει, γλυκά με συνεπαίρνει.

Κι ας με λένε τρελή..

Όλοι βλέπουν την αλλαγή που έχεις φέρει πάνω μου. Σ' αγαπώ...

Εσύ είσαι, και άλλος κανένας.


Τρίτη 30 Οκτωβρίου 2012

Παρατηρείστε

Παρατηρείστε την όμορφη θάλασσα με τα τόσα βράχια στην άκρια, τ' αστέρια με τις σκιές τους, και το ασημοκαμωμένο στρογγυλό φεγγάρι.

Παρατηρείστε τις φωνές των παιδιών όπως τρέχουν, τις φωνές τους καθώς μιλούν και υψώνουν χέρια και μάτια ανοιχτά, διψασμένα για αγκαλιά.

Παρατηρείστε τις ζωές των άλλων απορημένες αργοβαδίζουν καθυστερημένες άλλη μια μέρα.

Παρατηρείστε την αγάπη που αλλοιωμένη παλεύει να φανεί στην αυγή και τη δύση της ημέρας.

Παρατηρείστε τα πουλιά που ανέμελα στους ουρανούς χορεύουν, τρέχουν, χαμογελούν, μας κοιτούν από ψηλά και που και που στο επίπεδό μας έρχονται να μας θυμίσουν ποια είναι η ζωή, γιατί την έχουμε ξεχάσει˙ μαύρα μάτια..

Παρατηρείστε τα πάντα, κάθε μυρωδιά, εικόνα, ήχο, άγγιγμα.

Μα ταυτόχρονα αφεθείτε με τη σκέψη στο αιώνιο. Γιατί τα πάντα είναι εδώ, μα το εκεί, το άπιαστο θα είναι παντοτινό και ίσως πρέπει να το διδαχτούμε από τώρα.

Παρατηρείστε..

Τρίτη 25 Σεπτεμβρίου 2012

Εξαπάτηση

Θέλει να ζήσει τη ζωή του μ' εσένα. 
Ψέμα.

Η αλήθεια αναζητείται.
Θα υπάρξει ενημέρωση αφού βρεθεί και αποδειχθεί η ύπαρξή της.

Κάθε ψέμα και το κάλπικο.. τρέχει μέσα απ' τα χέρια σου, σ' αφήνει άδειο.

Μα το παιχνίδι είναι ωραίο, και σου έλειψε..

Μα θες απλά να παίξεις;
Να παίζεις χωρίς να ξέρεις πως το παιγνίδι το ίδιο θα τελειώσει;

Αβέβαιο

Ρίσκο
Φόβος
Αποτυχία πιθανή;

Ρωτάω...

Αναζητώ..

Και θα βρω.

Κυριακή 9 Σεπτεμβρίου 2012

Με ρότα το φεγγάρι


Σου είπα θα το πιάσω το φεγγάρι, μα εσύ δε μ' άκουσες. Θεώρησες πως αστειεύομαι. Πως τάχα μου έπαιζα με τις λέξεις.. 

Πήρα λοιπόν μια σκάλα.
Περπάτησα ανάμεσα στα στάχυα που θέριεψαν από την τελευταία φορά που πέρασα από το κτήμα. Σχεδόν με ξεπερνούσαν στο ύψος. 'Η κόντυνα ή η φύση προχωράει με τόσο γρήγορους ρυθμούς που με αφήνει πίσω...

Την στερέωσα τη σκάλα μέσ' στο χώμα. Κατακόρυφα την έστησα και άρχισα να ανεβαίνω..

Στο πρώτο σκαλί αφέθηκα στης ζωής μου τη δίνη. Δεν πρόλαβα να σηκώσω το κεφάλι, το φεγγάρι να κοιτάξω. 

Πάλευα να βγω, το άλλο πόδι να σηκώσω, στο δεύτερο σκαλί ν' ανέβω, ανάσα να πάρω. Και μόλις το άγγιξα νόμισα πως στα αλήθεια θα πέσω. Αγώνας να ισορροπήσω. Σκοτάδι γύρω. Ενθάρρυνα την κρυφή μου ελπίδα πως ένα σκαλί ακόμα και αρκούσε να ξεπεράσω το ύψος που μου έκρυβε την όραση. Το ύψος των συνθηκών και των περιστάσεων γύρω μου που το μόνο που άφηναν να περάσει στα θαμπά μου μάτια ήταν το θαμπό φως του φεγγαριού. Μα το φεγγάρι στόχευα και το ήξερα. Τόσο, μα τόσο αποφασισμένη.
Κανείς δε θα μου το κλέψει, παραμιλούσα. Ονειροβατώντας. Ένα ακόμα σκαλί..

Ακόμα ένα και πάλεψα να ανοίξω τα μάτια. Σφαλιστά. Και δύναμη στο άλλο πόδι. Μάζεψα ό,τι δύναμη μου είχε απομείνει. Δε με νοιάζει. Τα ρισκάρω όλα. Αφού η σκάλα ακόμα δεν έχει πέσει. Δε μ' έχει αφήσει η σκάλα. Ούτε εγώ θα την αφήσω. Θέλω το φεγγάρι.


Πέρασα τα στάχυα στο ύψος. Και χαίρομαι. Τα μάτια μου άνοιξαν. Κοιτώ το φεγγάρι. Είμαι πιο κοντά του τώρα. 
Κι η σκάλα ακίνητη. Βράχος. Μ' οδηγεί στο φεγγάρι. Το κοιτάζω˙ το φεγγάρι. Το δικό μου αστέρι.

Παρασκευή 31 Αυγούστου 2012

Μεταβολή

Τα πάντα αλλάζουν.

Μονάχη με τίποτα στα χέρια.

Όλα τα είχες κι έμεινε τίποτα.

Μέρη, άνθρωποι, σχέσεις, στιγμές καρφωμένα μέσα σου - ένα με σένα.

Προδομένη.

"Τίποτα δε μένει το ίδιο. Πες μου κάτι που μένει σταθερό!"

"Εμένα μου λες;", η απάντησή της. Κι αυτό το βλέμμα της διείσδυσης στα άδυτα στου βάθους τα χαμένα.

Συντροφιά να 'χεις τον Έναν της ψυχής σου. Να κρατιέσαι απ' την Αναλλοίωτη Αξία και να προχωράς.




Χαράζει.





Κυριακή 1 Ιουλίου 2012

Χαμένη στους δρόμους

Χαμένη στους δρόμους
ζητώντας παρέα.

To χέρι αφήνεις του άλλου και φεύγεις.

Γιατί να μείνεις άλλωστε;
Σε έδιωξαν. Δε σε κρατούσε κάτι.

Και τώρα γυρίζεις στ' αστέρια κοιτώντας για ελπίδα χωμένη στις λέξεις.

Και κάποιοι κοντά σου, αν και μακριά σου, αρνούνται μαζί σου να κάνουν παρέα. Τι κρίμα. Θα κλείσουν τα μάτια στο δικό σου αδιέξοδο, στο μοναχικό αυτό το μονοπάτι που καλείσαι μονάχη να περπατήσεις - για πόσο; Το ξέρω, δε θά 'ναι για πολύ˙ το ξέρω, σου λέω, μ' ακούς; Κι αυτοί που αρνούνται μαζί σου να κάνουν παρέα καλά θα κάνουν να το πιστέψουν. Σύντομα το ταξίδι σου θα τελειώσει ωραία.

Παρασκευή 22 Ιουνίου 2012

Τελευταίο βράδυ.

Στερνό αντίο το τελευταίο βράδυ, σου γνέφει.

Αλήθειες, δικές σου εμπειρίες βαθιά χαραγμένες.

Μετανιώνουν οι τύψεις, παλεύουν οι αναμνήσεις.

Ερινύες φωτιά. Εξαγνισμός.


Ξημέρωμα νέο, διαφορετικό. Στα χέρια Σου μέσα, ασφαλής.


Αύριο. Σήμερα. Τώρα. Πριν. Χθες. Τότε.
Θυμάσαι; Στη θύμηση όλα μαζί είναι. Κουβάρι μεγάλο, κλωστές να κρέμονται όμορφα πολύχρωμες - δε θες να τις ξεμπλέξεις.

Στ' αστέρια, μονάχα ψηλά.
Τ' αστέρια κι οι κλωστές.
Κι εσύ εκεί, να κοιτάζεις.

Σ'αγαπώ.
Και μετά;

Δευτέρα 11 Ιουνίου 2012

Ψευδαισθήσεις.

Στου ονείρου τα δρομάκια έγραψα τα ονόματά μας.
Μα επέρασε το δείλι και τα έσβησε στα χείλη της καρδιάς μας.

Η αλήθεια της ζωής μας
και το ψέμα της πορείας αλλαγμένο.

Μια στιγμή, μια σκέψη στην πορεία της ζωής.

Αντιλέγω και διαλέγω καθιστή να προχωρήσω.

Πόσο ακόμα παραμένω στη γωνία της οφθαλμαπάτης;
Μια ψευδαίσθηση για όλα και τα πιο κρυφά απ' όλα.

Αποκάλυψη αλήθειας η εσώτερη ιδέα - καθαρή.

Ξαφνικά και τόσο αργά κατανόηση αγία της μανίας για εμπειρίες.

Ψευδαισθήσεις απλωμένες στα πέπλα τα δικά μας.

Δευτέρα 21 Μαΐου 2012

Αποδόμηση

Τη ζωή που αναλύω,
  πώς να την αποδομήσω;

Πλήρως ένα ένα τα κομμάτια όταν λύνω.

Αλλιώς να σκεφτώ και να καταλήξω.

Τη στιγμή που ξαναφέρνω
  και στο νου μου ζωντανεύω..

Πόσο ακόμα να στηρίξω τη ζωή μου σ' ό,τι λίγο;

Και εκείνη η καλημέρα της αλήθειας η ομπρέλα
που στα όνειρα λουφάζει
και στα βάθη μ' ανεβάζει.

Πόσο ακόμα να σφουγγίσω της καρδιάς μου τα χαμένα;

Θα Σου ξαναψιθυρίσω της αλήθειας μου τα φρένα που σε Σένανε γυρνάνε, στην αλήθεια Σου, σαν σπάνε.


Πέμπτη 17 Μαΐου 2012

Ζωής το ξόδεμα


Είμαι η γενιά που ποτέ δεν έδωσε, μα έπαιρνε.
Τρέλαινε και τρελαινόταν.
Άφηνε και μάζευε και ξόδευε.

Χανόταν..

Παίζει, γελάει. Για πόσο ακόμα;

Τρίτη 8 Μαΐου 2012

Τον χαμένο χρόνο

Τον χαμένο χρόνο να κερδίσω.
Στιγμές αφημένες να αρπάξω.

Σε Σένα να κοιτάξω. Τα πάντα να μαζέψω. Όσα άφησα, αδύναμη να κουμαντάρω.


Ζητώ παράταση. Το χαμένο χρόνο να κερδίσω. Να τρέξω να προλάβω όσο μου μένει. Μαζί.

Να ετοιμαστώ. Ανάδειξη θεία. Με δαίμονες κι αγγέλους μάχη αέναη.

Επιστροφή. Το διάλειμμα δεν κρατά για πάντα.

Ευχαριστώ για όλα να ψελλίσω. Στη μάχη θε να συνεχίσω με ρόλο ενεργό. Κοντά τους.

Παρασκευή 27 Απριλίου 2012

Τρία παιδιά

Μα πότε έφυγαν;
Δεν ξέρω.

Πότε τα πήρε
ο πατέρας
 κι ο αέρας
βοήθεια να προχωρήσουν και ενθάρρυνση.

Πως οι ζωές μας
Αντίκρυ για να στέκονται

Αλήθειες να μου ψιθυρίζουν πονηρά

Κι η αιώνια ατάραχη αλήθεια σιωπηλή για μένα κι εσένα.

Αιώνια.

Τρία παιδιά εδώ στη θάλασσα.
Μα τη ματιά μου σήκωσα και δεν τα είδα.

Μου αρκεί το κύμα.

Δευτέρα 23 Απριλίου 2012

Στην πατρίδα

Λίγο ουρανό παραπάνω να χορτάσω.


Τα αστέρια αχόρταγα ρουφάω.


Σε Σένα προς τα πάνω να κοιτάζω.


Κι απορώ, πως να είναι τόσο τυφλός..






Τυφλός ο κόσμος όλος που γνώρισε και δε δέχτηκε. Που απόρησε μα την απάντηση που δόθηκε αρνήθηκε.


Στον πάτο να πιω να ξεδιψάσω.


Μαζί να τα πιούμε κι ευχαριστημένοι φχαριστώ να πούμε. Στον Έναν.










Στις Αγγλίες και τσι Ελλάδες, στα νησά και τα χωριά μας.


Μονιασμένοι.


Για μια Ελλάδα χωρισμένη που στα δέκα σεργιανίζει και με όλους να πλαγιάσει θέλει.


Τι θα μείνει;


Δάκρυα και πόνος. Στον Έναν.





Κυριακή 22 Απριλίου 2012

Στον Πειραιά με τον παππού

Στον Πειραιά οι πρώτες όμορφες αναμνήσεις με τον παππού Δημήτρη. Κρίμα που του είχα πάρει τα μαλλιά. Από παλιά το γυμνό του κεφάλι με τα λιγοστά ίσια άσπρα μαλλιά να πλαισιώνουν το όμορφό του πρόσωπο. Καταγάλανα γκρι μάτια. Κι ένα χαμόγελο. Να μου λέει πως αναγκάστηκε να δώσει στην πρώτη του εγγόνα τα μαλλιά του. Μα πως το πίστευα έτσι! Για χρόνια..!

Με μπουγάτσα στο χέρι να μου την προσφέρει και να με προτρέπει να κυνηγήσω τα περιστέρια. Κι ας πετούσαν..
Στην άπλα της μεγάλης πλατείας με το Δημοτικό Θέατρο να δεσπόζει, του Πειραιά, ναι.
Φασαρία, κόσμος και ήλιος. Πολύς ήλιος!

Κι εγώ από το χέρι του κρατημένη. Πόσο ασφαλής ένιωθα και κυρίως ξέγνοιαστη. Κι ας είχε κόσμο, πολύ κόσμο..

Τρίτη 3 Απριλίου 2012

Σπασμένη, στα δυο χωρισμένη.
Ποιος και γιατί. Πότε.

Διχασμένη, αλλαγμένη. Αμφισβήτηση. Φόβος. Τρόμος.

Δυο χέρια σ' αλλάζουν. Απαλά σε ξεδιπλώνουν. Η αρχή του πάντα. Για πάντα. Μέσα στα χέρια αναπαυμένη. 

Παρασκευή 23 Μαρτίου 2012

Νεκροί.

Νεκρός. Νεκρή.
Μαζί αχώριστοι στη ζωή.
Νεκρός νεκρή αγάπησε. Κι ομόρφυνε η μαύρη η ζωή τους.

Στο κενό. Μέχρι Κάποιος να δώσει νόημα και να μεταμορφώσει, ζωή να πνεύσει.



Τετάρτη 14 Μαρτίου 2012

Πριγκίπισσα


Στο άλογο ήρθες, όχι για μένα.

Ευτυχώς.

Άσχημη η πτώση απ' αυτό το άσπρο άλογο.

Απομυθοποίηση λυτρωτική - ελπίζω.

Πόσα μαθήματα; Γιατί με τόσο πόνο;

Και μετά μου είπαν πως η Ντίσνεϋ έχει ωραίες ταινίες. Μ' αυτές μεγάλωσα και με τα ωραία παραμύθια πριν κοιμηθώ για να με βοηθήσουν να ονειρευτώ πρίγκιπες, ή έστω αυτόν τον ένα. Και το πρωί ξυπνούσα και έψαχνα να τον βρω˙ να είναι όμορφος. Η τέλεια - παιδική - εικόνα.

Τι κι αν μεγάλωσα, τι κι αν μεγάλωσες.

Πριγκίπισσα εσύ κι αυτός ο πρίγκιπας, μαζί κι η φαντασία. Για να σε πληγώνει. Το σενάριο που σου έφτιαξαν.
Με ποιον να θυμώσεις; Σε ποιον να αντιδράσεις και να σταθείς ενάντια, μακριά του, σε αποστασία;

Για πόσο στην εξαπάτηση της βαθιάς συναίσθησης της ίδιας της ψευδαίσθησης;

Μαζί σου θλιμμένη πριγκίπισσα στο βάθος του τούνελ, στην αναζήτηση της αφελούς αλήθειας που με συλλογισμούς σε γοήτευσε και σ' έκλεψε ακόμα κι από μένα.


Στο παραμύθι δε θα μπω. Μέρος δε θα πάρω. Πολλές πριγκίπισσες στο δρόμο χάθηκαν. Μα εγώ κάπως θα παραβώ τους κανόνες που με μάθανε και τόσο μου αρέσαν.
Στο παραμύθι δε θα μπω.

Τρίτη 13 Μαρτίου 2012

Παραστρατήματα


Πόσα;

Θυμάμαι τις φορές που δε σου μίλησα, δε σου ανοίχτηκα.

Θυμάμαι όταν ζούσα αλλού κι εσύ μακριά.

Και όταν σε σκεφτόμουν ήταν αργά.

Πόσος καιρός, πόσες στιγμές μακριά σου.

Όχι στην αγκαλιά σου, κι εσύ σε ποια; Ήξερες;

Μπέρδεψες τις αγκαλιές και χάθηκες. Ξέφυγες.

Και μετά από χρόνια σε ψάχνω να σε βρω μα δε σε βρίσκω, θα σε βρω. Δεν είν΄ αργά, ό,τι κι αν έγινε.

Κάπου απ' το παρελθόν σου θα ξεπηδήσω και νέα ελπίδα θα ζήσω, ελπίζω μαζί σου.

Αφιερωμένο σε δυο αγαπητά φιλικά μου πρόσωπα.

Κυριακή 12 Φεβρουαρίου 2012

Ναι σε όλα. Όχι σε όλα.


Ηχούν στα αυτιά μου οι απαντήσεις τους. Ναι σε όλα.
Ποια όλα;
Τι έδωσαν και τι πήραν;

Τι πήρα και τι έδωσα;
Τι έκανα; Τι έπραξα;

Η φύση μου η απατηλή, η ψεύτικη, η βρώμικη,
Η λάσπη, η βρώμα και δυσωδία.

Η ανέχεια, το ψέμα, η υποκρισία.
Η πονηριά, τα λάθη τα εσκεμμένα επίτηδες καμωμένα.

Το ήξερες˙ το ήξερα.

Όλοι μαζί κι αντάμα προς τα κει βαδίζουμε. Μην είν' αργά όταν καταλάβω μαζί σου τι συμβαίνει.

Αργούμε. Και προχωρούμε. Προς τον γκρεμό. Μαζί.

Πέμπτη 2 Φεβρουαρίου 2012

Μηχανή

Το σύστημα.
Το σύστημα με μορφώνει, ουσία μου δίνει.
Με ορίζει, με αλλάζει.

Δομή. Ανάγκη.

Με καταπίνει, αργά και βασανιστικά.

Να μπορέσω ν' αντισταθώ, να το σταματήσω.

Αυτός ο Μαρξ. Απλά με ξύπνησε..

Τετάρτη 25 Ιανουαρίου 2012

Δεν έχω...αλλά... flashmob

Πατερίτσες

Τι να τις κάνω τις πατερίτσες.
Αντί να τις βάλω για στήριγμα θα θέλω να τις σπάσω˙ βάρος στη ζωή μου η πατερίτσα. Περιττό φορτίο. Ίσως αναγκαίο όταν κουτσαίνω, τραυματισμένη.

Βαρέθηκα να νομίζω ότι έχω ανάγκη πατερίτσας. Σιχάθηκα τα δεκανίκια. Μόνη μου μ' Αυτόν που δίνει νόημα, αξία, θεραπεία στο είναι μου επιδιορθώνω χαλάσματα εαυτού.
                                                                                           Ισορροπία.

Και νά 'το πάλι το ουράνιο τόξο.
Χρώματα διάφανα, δακρυσμένα.
Νύχια κομμένα πριν προλάβουν να μεγαλώσουν.

                       Πριν βρέξει˙πάλι.
                       Γιατί;

Ελπιδοφόρος ορίζοντας εν όψει της καταιγίδας.
Γιατί όλα θα είναι εντάξει.

Μην ανησυχείς.

Αυτός που δίνει πνοή και νόημα στο σύμπαν σε κρατάει.
                                                          
Το νιώθεις.
Βίωμα αληθινό.


Όσα δε μπόρεσα να κρατήσω ή ν' αφήσω.
Όσες ζωές κι αν χαραμίσω,
χωρίς Εσένα χάνομαι.

Κυριακή 22 Ιανουαρίου 2012

21.01.2012

Δε μού 'πες αντίο κι έφυγες.
Γιατί;
Θεώρησες πως δε θα με ξαναδείς.

Και ούτε που γύρισες˙ να με κοιτάξεις˙ στα μάτια. Ευχαριστώ να μου πεις!
Γιατί συντροφιά σου πρόσφερα!
Και περισσότερα, που ούτε καν τα γνωρίζεις.

Γυναίκα μεγάλη, στο γιόμα της ηλικίας της. Ζωή που την έζησες - δε ζήτησες ρέστα από κανέναν.

Αγάπη κι αλήθεια.
Μαζί πού θα είναι; Για μένα;

Σ'αγαπώ˙ ξεψυχάς κι η ζωή μου μισή. Δε στη γέμισε κανείς.
                                                             Πόσα κέρδισες - πόσα έχασες.

Ξαποσταίνω. Ανασαίνω. Μαζεύω στιγμές μου.
Το νόημα; Εγώ και ο προορισμός μου.
Για πού τραβώ; Πότε θα φτάσω; Τι ζητώ;

Πόσες φορές δε γύρισα
ευχαριστώ να σου ψελλίσω
στα μάτια να σ' αντικρύσω
έρωτα να σταλάξω
τη σχέση μας να τη σκαλίσω
- αναζωπύρωση να φέρω -
μαζί σου.

Βρέχει - και κανείς δε μου τό 'πε. Γιατί; Κι εγώ πού να το ξέρω; Μαύρος ουρανός κι ουράνιο τόξο κι έπειτα η ψιχάλα κι έπειτα η βροχή, μα αλλιώς μου τά 'χαν μάθει˙ το ξέρω.
Ουράνιο τόξο σα θα δεις, θάρρει.
Ό,τι καλύτερο θά 'ρθει. Τ' άσχημα περάσαν.

Ανάπηρη˙ χωρίς φωνή˙
                 χωρίς ζωή˙
                 με άκρα πληγιασμένα˙
                 κάθε σου κίνηση πονάει˙ (το ξέρω)
Για πόσο ν' αντέξεις και τι;
Γνωρίζεις;

Στ' αλήθεια..

Σε ποιον ανήκω, σε ρώτησα.
Και μού 'δειξες. Εσένα.

Ελευθερία.

Τρίτη 17 Ιανουαρίου 2012

Όρια

Καίγομαι κι αφήνομαι, στα δυο Σου χέρια, π' αγκάλιασαν εμένα.

Σε ποιον να εξηγήσω, βαριέμαι να δίνω εξηγήσεις. Σε ποιον για αγάπη να μιλήσω˙ φτωχά τα λόγια.

Επίπεδο άφταστο, μαζί Σου. Όρια ξεπερασμένα, για Σένα, με Σένα.

Και η φιλοσοφία. Το πόσα όρια υπάρχουν, αν στ' αλήθεια υπάρχουν.

Χαμένη εκείνη η άλλη στα δικά της. Κι εγώ μονάχη μαζί Του, μακριά τους, μα τόσο κοντά τους, στ' αλήθεια.

Ζητάω τ' αστέρι να φέρει χαρά και ελπίδα ζωής ηλιαχτίδα, για πάντα.
Ζητάω μαντήλι να στρώσω μπροστά στα όνειρά τους μαζί τους.
Στου αύριο το χάραμα κάτι άλλο να έρθει, πνοή για να δώσει, κοντά Σου να τους φέρει.

Κοντά Σου κι ακόμα πιο κοντά Σου!

Σάββατο 14 Ιανουαρίου 2012

Αλλαγή

Mου είπες σ'αγαπώ κι έφυγες. Στά 'δωσα όλα κι εξαφανίστηκες˙ δικαιολογία ότι άλλαξα και άλλαξες. Μα στο ταξίδι μαζί σου και βέβαια άλλαξα. Συνέχεια αλλάζω, άλλωστε. Δε μένω ίδια.


Εκ βαθέων εξομολόγηση˙δεν ήθελες. Βαρέθηκες. Αλλού το ενδιαφέρον, αλλού η καρδιά.


Τα γούστα ίδια; Οι παρορμήσεις; Η τρέλα; Το πάθος.


Σε ρωτάω κι ουρλιάζω στο σκοτάδι της σιωπής σου.


Μπόρεσα να σταθώ, να σε κοιτάξω και να σε ρωτήσω. Το βλέπω προδοσία, το βλέπεις μεταμόρφωση.


Συνέχεια αλλάζουμε. Κι επιλέγουμε ποιος θα σταθεί δίπλα μας να μας κρατήσει το χέρι κι εμείς του άλλου. Ποιού;