Τετάρτη 25 Ιανουαρίου 2012

Δεν έχω...αλλά... flashmob

Πατερίτσες

Τι να τις κάνω τις πατερίτσες.
Αντί να τις βάλω για στήριγμα θα θέλω να τις σπάσω˙ βάρος στη ζωή μου η πατερίτσα. Περιττό φορτίο. Ίσως αναγκαίο όταν κουτσαίνω, τραυματισμένη.

Βαρέθηκα να νομίζω ότι έχω ανάγκη πατερίτσας. Σιχάθηκα τα δεκανίκια. Μόνη μου μ' Αυτόν που δίνει νόημα, αξία, θεραπεία στο είναι μου επιδιορθώνω χαλάσματα εαυτού.
                                                                                           Ισορροπία.

Και νά 'το πάλι το ουράνιο τόξο.
Χρώματα διάφανα, δακρυσμένα.
Νύχια κομμένα πριν προλάβουν να μεγαλώσουν.

                       Πριν βρέξει˙πάλι.
                       Γιατί;

Ελπιδοφόρος ορίζοντας εν όψει της καταιγίδας.
Γιατί όλα θα είναι εντάξει.

Μην ανησυχείς.

Αυτός που δίνει πνοή και νόημα στο σύμπαν σε κρατάει.
                                                          
Το νιώθεις.
Βίωμα αληθινό.


Όσα δε μπόρεσα να κρατήσω ή ν' αφήσω.
Όσες ζωές κι αν χαραμίσω,
χωρίς Εσένα χάνομαι.

Κυριακή 22 Ιανουαρίου 2012

21.01.2012

Δε μού 'πες αντίο κι έφυγες.
Γιατί;
Θεώρησες πως δε θα με ξαναδείς.

Και ούτε που γύρισες˙ να με κοιτάξεις˙ στα μάτια. Ευχαριστώ να μου πεις!
Γιατί συντροφιά σου πρόσφερα!
Και περισσότερα, που ούτε καν τα γνωρίζεις.

Γυναίκα μεγάλη, στο γιόμα της ηλικίας της. Ζωή που την έζησες - δε ζήτησες ρέστα από κανέναν.

Αγάπη κι αλήθεια.
Μαζί πού θα είναι; Για μένα;

Σ'αγαπώ˙ ξεψυχάς κι η ζωή μου μισή. Δε στη γέμισε κανείς.
                                                             Πόσα κέρδισες - πόσα έχασες.

Ξαποσταίνω. Ανασαίνω. Μαζεύω στιγμές μου.
Το νόημα; Εγώ και ο προορισμός μου.
Για πού τραβώ; Πότε θα φτάσω; Τι ζητώ;

Πόσες φορές δε γύρισα
ευχαριστώ να σου ψελλίσω
στα μάτια να σ' αντικρύσω
έρωτα να σταλάξω
τη σχέση μας να τη σκαλίσω
- αναζωπύρωση να φέρω -
μαζί σου.

Βρέχει - και κανείς δε μου τό 'πε. Γιατί; Κι εγώ πού να το ξέρω; Μαύρος ουρανός κι ουράνιο τόξο κι έπειτα η ψιχάλα κι έπειτα η βροχή, μα αλλιώς μου τά 'χαν μάθει˙ το ξέρω.
Ουράνιο τόξο σα θα δεις, θάρρει.
Ό,τι καλύτερο θά 'ρθει. Τ' άσχημα περάσαν.

Ανάπηρη˙ χωρίς φωνή˙
                 χωρίς ζωή˙
                 με άκρα πληγιασμένα˙
                 κάθε σου κίνηση πονάει˙ (το ξέρω)
Για πόσο ν' αντέξεις και τι;
Γνωρίζεις;

Στ' αλήθεια..

Σε ποιον ανήκω, σε ρώτησα.
Και μού 'δειξες. Εσένα.

Ελευθερία.

Τρίτη 17 Ιανουαρίου 2012

Όρια

Καίγομαι κι αφήνομαι, στα δυο Σου χέρια, π' αγκάλιασαν εμένα.

Σε ποιον να εξηγήσω, βαριέμαι να δίνω εξηγήσεις. Σε ποιον για αγάπη να μιλήσω˙ φτωχά τα λόγια.

Επίπεδο άφταστο, μαζί Σου. Όρια ξεπερασμένα, για Σένα, με Σένα.

Και η φιλοσοφία. Το πόσα όρια υπάρχουν, αν στ' αλήθεια υπάρχουν.

Χαμένη εκείνη η άλλη στα δικά της. Κι εγώ μονάχη μαζί Του, μακριά τους, μα τόσο κοντά τους, στ' αλήθεια.

Ζητάω τ' αστέρι να φέρει χαρά και ελπίδα ζωής ηλιαχτίδα, για πάντα.
Ζητάω μαντήλι να στρώσω μπροστά στα όνειρά τους μαζί τους.
Στου αύριο το χάραμα κάτι άλλο να έρθει, πνοή για να δώσει, κοντά Σου να τους φέρει.

Κοντά Σου κι ακόμα πιο κοντά Σου!

Σάββατο 14 Ιανουαρίου 2012

Αλλαγή

Mου είπες σ'αγαπώ κι έφυγες. Στά 'δωσα όλα κι εξαφανίστηκες˙ δικαιολογία ότι άλλαξα και άλλαξες. Μα στο ταξίδι μαζί σου και βέβαια άλλαξα. Συνέχεια αλλάζω, άλλωστε. Δε μένω ίδια.


Εκ βαθέων εξομολόγηση˙δεν ήθελες. Βαρέθηκες. Αλλού το ενδιαφέρον, αλλού η καρδιά.


Τα γούστα ίδια; Οι παρορμήσεις; Η τρέλα; Το πάθος.


Σε ρωτάω κι ουρλιάζω στο σκοτάδι της σιωπής σου.


Μπόρεσα να σταθώ, να σε κοιτάξω και να σε ρωτήσω. Το βλέπω προδοσία, το βλέπεις μεταμόρφωση.


Συνέχεια αλλάζουμε. Κι επιλέγουμε ποιος θα σταθεί δίπλα μας να μας κρατήσει το χέρι κι εμείς του άλλου. Ποιού;