ποίηση

Κομμένη στα δύο
Σπασμένη, στα δυο,

να αναρωτιέσαι το πως και το γιατί
 των λέξεων τα σημάδια.

Απορημένη στο χάσμα της αλήθειας.

Βολεμένη στην ησυχία της βουής.


Αναμένοντας
Το όμορφο, το απρόσμενο
το σύντομα δοσμένο
στα χέρια μου τα ολάνοιχτα
να χύνεται.

Στιγμές να με χωρίζουν,
το τώρα να μου δίνουν,
το αιώνιο.

Μορφής η αλήθεια
στης μάνας το ρήμα
ζυγώνω.

Μανίκια σηκώνω
ψωμί να ζυμώνω
σε σένα να δώσω
αγάπης καρδιά
από μένα.



Προσμένοντας
Αναμονή κι αδημονία.
Γι' αυτό που θά 'ρθει.
Και το σήμερα;
Ξέχνα το. Σκέψου τ' αύριο.

Και τ' αύριο έρχεται.
Κι ένα νέο αύριο υψώνεται.
Κι ανησυχείς και σκας για το αργότερα που θά 'ρθει.

Κι όλα έρχονται και φεύγουν.
Και μένεις στ' αύριο.
Δεν είν' αρκετό.

Μια βόλτα, συζήτηση, ανθρώπινη επαφή.
Ανασαίνω.
Για το μετά.

Εκεί που πάω. Όχι από κει που έρχομαι, αυτό τ' αφήνω πίσω. Το διαγράφω. Δε μ' αφορά.





Παραπατώντας
Από χαρά ή στενοχώρια
από μίσος ή αγάπη
ισορροπία δεν υπάρχει.
Περπάτημα ασταθές.


Με τα βάρη τα πεσμένα
την ανάλαφρη παντιέρα
το τιμόνι το γυρίζω
και στο χτες όλα τ' αφήνω.


Κι αν σου είπαν πως αντέχω
τη ζωή μου όλη να βλέπω
μες στο ψέμα˙
δεν τ' αντέχω. 


Με περπάτημα στητό
στη ζωή χαμογελώ˙
και σου τάζω
ό,τι θες να σου αφήσω
και τα κόλπα να σου δείξω.


Όλα τα μπορώ. Κι εσύ μαζί μου.



Εξαπατώντας
Πεζοδρόμιο. Στην άκρη.
Φανάρι κι άσφαλτος.

Βιαστικά, στη δουλειά.

Επιτάχυνση κι επιβράδυνση
                   και το σημείο αναφοράς
                         μια πλευρά του εαυτού
                    άγνωστη σε όλους - ίσως και στο ίδιο της το είναι.

Της είπαν είν' αργά ή νωρίς
                είναι νέα ή μεγάλη
                είναι ωραία ή κι άσχημη.


Αστέρια να σου δείχνουν το δρόμο
                            της εξαπάτησης.
  Το φως που νόμισες πως έλαμψε
        για σένα

                 κι ήταν απλά αντανάκλαση.

Άστα όλα πίσω και το κάλεσμα αφουγκράσου.

Κι έπειτα δε θέλω να την αφήσω την ελευθερία μου - δε θέλω.

Μη μ' αφήσετε να την αφήσω.



Ακροπατώντας
σιγή
ηρεμία
Βυθισμένη στη χώρα της αλήθειας
                                   του ωραίου
                                   τ' αληθινού -
                                            στ' αλήθεια.
Καμία εξαπάτηση.

  Ξέρασμα, αηδία, φθόνος, κακία
                   σκοτάδι
                 μοχθηρία
Διαλέγεις˙ και παίρνεις.
                  Φτιάχνεις τον κόσμο σου
                          και περπατάς μέσα σ' αυτόν.


Θα τρέξεις, θα μπουσουλήσεις, ακροπατώντας - ίσως - θα βαδίσεις, εκεί που δε σου 'μάθαν,
                                                                                                               μα έμαθες.




Ακροβατώντας
Πατάς στα όνειρα κι επιστρέφεις. Αφήνεις το σκοινί και ξεμακραίνεις.

Μιλάς ψιθυριστά και τρεμοπαίζει η ελπίδα του αργότερα.

Νόμισε κανείς πως είσαι τρελός, πως έφυγες για άλλη χώρα.

Αναθάρησα και έλαμψα στου πρωινού αστεριού το γιόμα.

Πώς μπόρεσα και τ' άφησα και το στερνό μου τ' άφησα.. Πώς άντεξα κι αμέλησα του λιονταριού το άγγιγμα; Το χάδι το απαλό.

Ακροβατώντας, τό 'καψες σου λέω, δεν το πρόλαβες, τ' άφησες κι έφυγες.
Ακροβατώντας μαθαίνω, μέχρι να πέσω. Και μετά πάλι απ' την αρχή.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου