Παρασκευή 27 Απριλίου 2012

Τρία παιδιά

Μα πότε έφυγαν;
Δεν ξέρω.

Πότε τα πήρε
ο πατέρας
 κι ο αέρας
βοήθεια να προχωρήσουν και ενθάρρυνση.

Πως οι ζωές μας
Αντίκρυ για να στέκονται

Αλήθειες να μου ψιθυρίζουν πονηρά

Κι η αιώνια ατάραχη αλήθεια σιωπηλή για μένα κι εσένα.

Αιώνια.

Τρία παιδιά εδώ στη θάλασσα.
Μα τη ματιά μου σήκωσα και δεν τα είδα.

Μου αρκεί το κύμα.

Δευτέρα 23 Απριλίου 2012

Στην πατρίδα

Λίγο ουρανό παραπάνω να χορτάσω.


Τα αστέρια αχόρταγα ρουφάω.


Σε Σένα προς τα πάνω να κοιτάζω.


Κι απορώ, πως να είναι τόσο τυφλός..






Τυφλός ο κόσμος όλος που γνώρισε και δε δέχτηκε. Που απόρησε μα την απάντηση που δόθηκε αρνήθηκε.


Στον πάτο να πιω να ξεδιψάσω.


Μαζί να τα πιούμε κι ευχαριστημένοι φχαριστώ να πούμε. Στον Έναν.










Στις Αγγλίες και τσι Ελλάδες, στα νησά και τα χωριά μας.


Μονιασμένοι.


Για μια Ελλάδα χωρισμένη που στα δέκα σεργιανίζει και με όλους να πλαγιάσει θέλει.


Τι θα μείνει;


Δάκρυα και πόνος. Στον Έναν.





Κυριακή 22 Απριλίου 2012

Στον Πειραιά με τον παππού

Στον Πειραιά οι πρώτες όμορφες αναμνήσεις με τον παππού Δημήτρη. Κρίμα που του είχα πάρει τα μαλλιά. Από παλιά το γυμνό του κεφάλι με τα λιγοστά ίσια άσπρα μαλλιά να πλαισιώνουν το όμορφό του πρόσωπο. Καταγάλανα γκρι μάτια. Κι ένα χαμόγελο. Να μου λέει πως αναγκάστηκε να δώσει στην πρώτη του εγγόνα τα μαλλιά του. Μα πως το πίστευα έτσι! Για χρόνια..!

Με μπουγάτσα στο χέρι να μου την προσφέρει και να με προτρέπει να κυνηγήσω τα περιστέρια. Κι ας πετούσαν..
Στην άπλα της μεγάλης πλατείας με το Δημοτικό Θέατρο να δεσπόζει, του Πειραιά, ναι.
Φασαρία, κόσμος και ήλιος. Πολύς ήλιος!

Κι εγώ από το χέρι του κρατημένη. Πόσο ασφαλής ένιωθα και κυρίως ξέγνοιαστη. Κι ας είχε κόσμο, πολύ κόσμο..

Τρίτη 3 Απριλίου 2012

Σπασμένη, στα δυο χωρισμένη.
Ποιος και γιατί. Πότε.

Διχασμένη, αλλαγμένη. Αμφισβήτηση. Φόβος. Τρόμος.

Δυο χέρια σ' αλλάζουν. Απαλά σε ξεδιπλώνουν. Η αρχή του πάντα. Για πάντα. Μέσα στα χέρια αναπαυμένη.