Παραμένεις. Ομορφαίνεις. Και σαλεύεις. Τα πρώτα τιτιβίσματα, οι πρώτες λέξεις, οι πρώτες υποσχέσεις. Και σαν ο ήλιος ανατέλλει ψιθυρίζεις τα αστεία στου ονείρου τα πεζούλια. Κι όταν φεύγεις, με μαζεύεις, μ' ομορφαίνεις;
Αργοφεύγω και δειλά αργομαζεύω τα παγκάρια, τα αδειανά παρασυρτάρια. Και τα φτιάχνω, τα καθαρίζω, τα αδειάζω. Και απορώ, τον εαυτό μου ερωτώ. Τι απ' όλα άξιζε να αφήσω, να κρατήσω. Μια απάντηση ζητώ, σ' Αυτόν που με έφτιαξε απορία θέτω. Και γαλήνη, ηρεμία και ζωή μόνο λαμβάνω καθώς ένα ένα τα κομμάτια μου μαζεύω με αλήθεια.
Παροιμίες 16:6
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου