Τρίτη 25 Σεπτεμβρίου 2012

Εξαπάτηση

Θέλει να ζήσει τη ζωή του μ' εσένα. 
Ψέμα.

Η αλήθεια αναζητείται.
Θα υπάρξει ενημέρωση αφού βρεθεί και αποδειχθεί η ύπαρξή της.

Κάθε ψέμα και το κάλπικο.. τρέχει μέσα απ' τα χέρια σου, σ' αφήνει άδειο.

Μα το παιχνίδι είναι ωραίο, και σου έλειψε..

Μα θες απλά να παίξεις;
Να παίζεις χωρίς να ξέρεις πως το παιγνίδι το ίδιο θα τελειώσει;

Αβέβαιο

Ρίσκο
Φόβος
Αποτυχία πιθανή;

Ρωτάω...

Αναζητώ..

Και θα βρω.

Κυριακή 9 Σεπτεμβρίου 2012

Με ρότα το φεγγάρι


Σου είπα θα το πιάσω το φεγγάρι, μα εσύ δε μ' άκουσες. Θεώρησες πως αστειεύομαι. Πως τάχα μου έπαιζα με τις λέξεις.. 

Πήρα λοιπόν μια σκάλα.
Περπάτησα ανάμεσα στα στάχυα που θέριεψαν από την τελευταία φορά που πέρασα από το κτήμα. Σχεδόν με ξεπερνούσαν στο ύψος. 'Η κόντυνα ή η φύση προχωράει με τόσο γρήγορους ρυθμούς που με αφήνει πίσω...

Την στερέωσα τη σκάλα μέσ' στο χώμα. Κατακόρυφα την έστησα και άρχισα να ανεβαίνω..

Στο πρώτο σκαλί αφέθηκα στης ζωής μου τη δίνη. Δεν πρόλαβα να σηκώσω το κεφάλι, το φεγγάρι να κοιτάξω. 

Πάλευα να βγω, το άλλο πόδι να σηκώσω, στο δεύτερο σκαλί ν' ανέβω, ανάσα να πάρω. Και μόλις το άγγιξα νόμισα πως στα αλήθεια θα πέσω. Αγώνας να ισορροπήσω. Σκοτάδι γύρω. Ενθάρρυνα την κρυφή μου ελπίδα πως ένα σκαλί ακόμα και αρκούσε να ξεπεράσω το ύψος που μου έκρυβε την όραση. Το ύψος των συνθηκών και των περιστάσεων γύρω μου που το μόνο που άφηναν να περάσει στα θαμπά μου μάτια ήταν το θαμπό φως του φεγγαριού. Μα το φεγγάρι στόχευα και το ήξερα. Τόσο, μα τόσο αποφασισμένη.
Κανείς δε θα μου το κλέψει, παραμιλούσα. Ονειροβατώντας. Ένα ακόμα σκαλί..

Ακόμα ένα και πάλεψα να ανοίξω τα μάτια. Σφαλιστά. Και δύναμη στο άλλο πόδι. Μάζεψα ό,τι δύναμη μου είχε απομείνει. Δε με νοιάζει. Τα ρισκάρω όλα. Αφού η σκάλα ακόμα δεν έχει πέσει. Δε μ' έχει αφήσει η σκάλα. Ούτε εγώ θα την αφήσω. Θέλω το φεγγάρι.


Πέρασα τα στάχυα στο ύψος. Και χαίρομαι. Τα μάτια μου άνοιξαν. Κοιτώ το φεγγάρι. Είμαι πιο κοντά του τώρα. 
Κι η σκάλα ακίνητη. Βράχος. Μ' οδηγεί στο φεγγάρι. Το κοιτάζω˙ το φεγγάρι. Το δικό μου αστέρι.