Ελπίδα.

Ελπίδα, ζωή, αλήθεια, συνέχεια

Δε μπορώ να μιλώ γι' αυτά. Πώς να αντικρύσω αυτές τις έννοιες; 

Παντού σκοτάδι, θάνατος, τέλος άδοξο.

Νέα μέρα, νέος μήνας, καινούργια σελίδα, αποφάσεις, ιδέες..

Πρέπει ν' αποφασίσω. Δυστυχώς δε μ' αφήνουν να ζήσω, ν' αναπνεύσω, να oνειρευτώ. Κάτι δεν πήγε καλά. Εγώ καλά τα νόμισα, αλλιώς τα υπολόγιζα.... Εγώ.... Ποιός νοιάζεται για μένα; Όλοι για το "εγώ" νοιάζονται, κι εγώ πρέπει για το δικό μου.

Αποφασίζω, σκέφτομαι, λέω ν' αλλάξω. Μόνος; Δε γίνεται συλλογίζομαι.

Και πάλι μελαγχολώ, βυθίζομαι στο αδιέξοδο, πνίγομαι βαθιά στο βυθό, αφήνομαι να με φτάσει κάπου το μετά, το έπειτα, μόνο του, χωρίς καθόλου να το βοηθήσω· του αρκεί που αφήνομαι.

Τελικά τι θα με αλλάξει; Τι θα μου δώσει ελπίδα, ζωή; Τι περιμένω να με μεταμορφώσει, να κάνει κάτι νέο στη ζωή μου; Να συντρίψει ό,τι δικό μου. Κουράστηκα. Η δύναμη αυτή θα με γεμίσει, θα με αλλάξει, θα με αναδείξει.

Θέλω κάτι νέο στη ζωή μου. Αποφασίζω να το πω. Να το δηλώσω. Να το κάνω ξεκάθαρο.

Αρχίζω.