Στον Πειραιά οι πρώτες όμορφες αναμνήσεις με τον παππού Δημήτρη. Κρίμα που του είχα πάρει τα μαλλιά. Από παλιά το γυμνό του κεφάλι με τα λιγοστά ίσια άσπρα μαλλιά να πλαισιώνουν το όμορφό του πρόσωπο. Καταγάλανα γκρι μάτια. Κι ένα χαμόγελο. Να μου λέει πως αναγκάστηκε να δώσει στην πρώτη του εγγόνα τα μαλλιά του. Μα πως το πίστευα έτσι! Για χρόνια..!
Με μπουγάτσα στο χέρι να μου την προσφέρει και να με προτρέπει να κυνηγήσω τα περιστέρια. Κι ας πετούσαν..
Στην άπλα της μεγάλης πλατείας με το Δημοτικό Θέατρο να δεσπόζει, του Πειραιά, ναι.
Φασαρία, κόσμος και ήλιος. Πολύς ήλιος!
Κι εγώ από το χέρι του κρατημένη. Πόσο ασφαλής ένιωθα και κυρίως ξέγνοιαστη. Κι ας είχε κόσμο, πολύ κόσμο..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου